Wat kan de ecocide-wet betekenen voor de oceaan?
Deze serie gastblog posts is bedoeld als een speciale ruimte voor de vele bewegingen/campagnes over de hele wereld die geconfronteerd worden met de vernietiging van ecosystemen om hun verhalen, verhalen en perspectieven te delen.
Deze gastblog is geschreven door Deborah Rowan Wright, beleidsdeskundige op het gebied van oceaanbehoud en auteur van Future Sea: How to Rescue and Protect the World's Oceans'.
De wereldwijde oceaan is onze grootste bondgenoot in de strijd tegen de klimaatcrisis. De oceaan absorbeert miljarden tonnen kooldioxide uit de atmosfeer, produceert meer dan de helft van de zuurstof op aarde en absorbeert overtollige warmte die wordt vastgehouden door de uitstoot van broeikasgassen, waardoor de planeet koeler blijft. Miljarden mensen vertrouwen op de oceaan voor een mogelijk continue aanvoer van voedsel en werkgelegenheid door visserij en aanverwante activiteiten. En het meest opmerkelijke is dat de oceaan een onvoorstelbare rijkdom en diversiteit aan leven herbergt, met sommige schattingen van meer dan tien miljoen zeedieren.
Het maakt niet uit waar je bent of wat je bent, de oceaan maakt al het leven mogelijk. Maar de oceaan wordt ernstig bedreigd door chemische en plastic vervuiling, mijnbouw, baggerwerkzaamheden, oliewinning, industriële visserij, vernietiging van habitats en CO2-uitstoot, waardoor de zeeën warmer en zuurder worden.
Waar schiet onze huidige benadering van de bescherming van de zee tekort en hoe kan de ecocidewetgeving helpen de gaten te dichten?
Beschermde zeegebieden - De kampioen van de oceaan?
Sargassumkikkervis in mangroven, Lac Bay, Bonaire. Lorenzo Mittiga/ Beeldbank van de oceaan.
De strategie voor het behoud van de zee die veel kuststaten voorstaan, is het aanwijzen van meer beschermde mariene gebieden. In de loop der jaren is de beschermingsdoelstelling gestaag toegenomen en een internationale alliantie van wetenschappers, journalisten, activisten, natuurbeschermings-NGO's en sommige regeringen roept nu op om tegen 2030 30 procent van de wereldwijde oceaan veilig te houden binnen een wereldwijd netwerk van beschermde gebieden (30 x 30).
Maar er zijn nadelen en ongerijmdheden aan het creëren van beschermde zeegebieden om de problemen op zee aan te pakken en drie springen er in het bijzonder uit.
Ten eerste, hoewel het belangrijk is om te erkennen hoe gunstig 30 procent bescherming kan zijn, kunnen overmatige extractie, wrede en destructieve praktijken doorgaan buiten de grenzen van elk beschermd gebied - in het overgrote deel van de oceaan. Het creëren van beschermde zeegebieden is een strategie die de vernietigers van de oceaan tegemoet komt en zelfs faciliteert.
Hoewel het moeilijk te geloven is, zijn bijvoorbeeld schadelijke activiteiten zoals baggeren en sleepnetten nog steeds toegestaan in veel zogenaamd 'beschermde gebieden', waardoor ze een aanfluiting zijn van het beleid voor het behoud van de zee. Het laat ons geloven dat regeringen het oceaanprobleem aanpakken en dat we gerust kunnen zijn, terwijl hun beleid de schade juist in stand houdt.
Een effectievere en logischere oplossing zou zijn om ' commerciële zeegebieden' te creëren in plaats van beschermde zeegebieden - plaatsen waar industrieën zoals visserij en mijnbouw zorgvuldig worden gecontroleerd om ervoor te zorgen dat ze op verantwoorde wijze werken, zodat de rest van de oceaan niet wordt geëxploiteerd en zich kan herstellen.
Ten tweede zijn beschermde zeegebieden een gebrekkig model omdat het water en het zeeleven voortdurend in beweging zijn. Ze zijn onvoorspelbaar en meestal onzichtbaar. Het toepassen van landgebonden denken op de zee als beschermingsstrategie heeft beperkt succes. Het plastic afval en de vervuilende stoffen die we uit een beschermd gebied willen houden of de wilde dieren die we erin willen houden, houden zich niet aan de grenzen op een kaart.
We weten ook niet echt wat er zich onder water afspeelt. Met een onvolledig begrip van mariene ecosystemen is het vaak onduidelijk waar je het beste een beschermd gebied kunt aanwijzen. De levensstadia van veel soorten komen bijvoorbeeld op verschillende locaties voor. Een voorbeeld is de Caraïbische stekelkreeft, die tijdens zijn leven in verschillende habitats leeft, waaronder mangroven, riffen en de open oceaan. Andere dieren, zoals Lederschildpadden en Mantaroggen, migreren enorme afstanden om zich te voeden en voort te planten, waarbij ze ver buiten de veiligheid van een beschermd gebied reizen.
Lederschildpad, Coral Bay, Ningaloo Reef, West-Australië. Emelie Ledwidge/ Beeldbank van de oceaan
Ten derde hebben we al internationale wettelijke bescherming voor de hele wereldoceaan en het zeeleven - zowel binnen de exclusieve economische zones van kuststaten als op volle zee. Er zijn verschillende beschermingsovereenkomsten van kracht, waaronder het Biodiversiteitsverdrag, het Wereldnatuurhandvest van de VN, het UNFCCC, de Internationale Walvisvaartcommissie, het Verdrag inzake Antarctica en vooral, sinds 1994, het Zeerecht van de Verenigde Naties (UNCLOS) - dat juridisch bindend is. UNCLOS verplicht staten om het mariene milieu te beschermen en te behouden, overexploitatie te verbieden en speciale bescherming te bieden aan de meest kwetsbare en bedreigde mariene ecosystemen.
Je vraagt je misschien af waarom de oceaan een ecologische crisis doormaakt als we de wet hebben om de oceaan te beschermen. Het antwoord is dat bijna alle deelnemende landen de instandhoudingselementen van de Zeewet negeren en deze niet hebben geïmplementeerd of gehandhaafd. Dit ondanks het bestaan van direct beschikbare technologieën en expertise om de wet over de hele wereld te handhaven, zelfs in de meest afgelegen zeeën.
Wat kunnen we anders doen?
In 2009, toen ik werkte aan de campagne voor meer beschermde zeegebieden in het Verenigd Koninkrijk, was het duidelijk dat het maken van een paar zakken 'veilig' water de Britse zeeën en hun wilde dieren nooit effectief zou kunnen beschermen. Dit was symbolisme, bedoeld om de status quo te handhaven. Sindsdien heb ik met veel medecampagnevoerders gesproken en beleidsvoorstellen gepubliceerd (de eerste in 2010), artikelen geschreven en een boek geschreven, om NGO's, journalisten en wetenschappers ervan te overtuigen dat we ernaar moeten streven en verwachten dat de hele oceaan vrij is van schadelijke, overmatige winningsindustrieën, en niet slechts delen ervan.
Op een evenement werd me onlangs gevraagd: "Wat kunnen we doen om de oceaan beter te beschermen dan we nu doen?" "Zoveel dingen", dacht ik, maar hier is mijn top drie.
1. Gebruik de wet.
Al dertig jaar hebben we de wet om de oceaan te beschermen tegen overexploitatie, schade en vervuiling - dus laten we die gebruiken. De natuurbeschermingsgemeenschap kan zich verenigen om regeringen onder druk te zetten om de verplichtingen van de zeewet ter bescherming van de zee uit te voeren en af te dwingen.
Goed beheerde beschermde gebieden kunnen niet gezien worden als een wondermiddel, maar als een opstapje naar een veel gedurfder doel op de langere termijn, namelijk 100 procent oceaanbescherming. Mensen zullen nog steeds in staat zijn de wateren te bevissen, er vracht over te verschepen en mineralen en olie van onder de zeebodem te halen, maar alleen op verstandige, verantwoordelijke manieren.
2. Educatie en voorlichting om een cultuuromslag ten gunste van de natuur te stimuleren
Door kennis te delen en begrip te kweken voor de ongelofelijke rijkdom en diversiteit van het zeeleven, hoe de oceaan ons in leven houdt en wat we kunnen doen om de oceaan te helpen beschermen, zullen mensen de oceaan gaan waarderen en er meer om gaan geven. En als we ergens om geven, zorgen we ervoor.
De natuurbeschermingsgemeenschap kan er bij onderwijsinstanties op aandringen om oceaanstudies op te nemen in het lesprogramma, van het basisonderwijs tot het hoger onderwijs. Ze kan ook de bewustwordingscampagnes over de oceaan opvoeren om het grote publiek te overtuigen, door gebruik te maken van de kracht van de media.
De Rechten van de Natuur, die bijvoorbeeld worden verleend om rivieren, bossen, wetlands en meren te beschermen, kunnen een dergelijke verandering in de harten en hoofden van mensen versnellen door burgers te verplichten meer respect te hebben voor wilde plaatsen en hun wilde dieren. Het formaliseren van een Universele Verklaring van de Rechten van de Oceaan zal de oceaan een metaforische stem geven, zijn positie aan de onderhandelingstafel versterken en het belang van het behoud en herstel van zijn gezondheid en levendigheid benadrukken.
3. Maak van ecocide een internationaal misdrijf
Destructieve en buitensporige visserij, vervuiling door plastic en chemische stoffen in zee, diepzeemijnbouw in gebieden met een rijke biodiversiteit, de meeste viskwekerijen op zee en schadelijke kustontwikkeling zijn het gevolg van onverantwoordelijke beslissingen van individuen of groepen individuen in machtsposities, vaak in het volle besef van de schade die hun acties veroorzaken.
Als ecocide, de massale vernietiging van de natuur, een internationaal misdrijf wordt, kunnen de besluitvormers op hoog niveau, of ze nu in de regering, de industrie of de financiële sector zitten, strafrechtelijk verantwoordelijk worden gesteld. Met de ecocidewet kunnen ze worden aangeklaagd en veroordeeld als ze schuldig worden bevonden.
Stel dat een minister van Visserij vangstbeperkingen instelt voor verschillende vissoorten met een commerciële waarde die ver boven het wetenschappelijk advies liggen, omdat de minister is gezwicht voor de druk van de visserij-industrie om de quota hoog te houden. Als gevolg daarvan kelderen die vispopulaties en komen veel andere vormen van afhankelijk zeeleven, waaronder zeevogels, zoogdieren, schaaldieren en andere vissoorten, zonder voldoende voedsel te zitten.
Een paar mensen in gezaghebbende posities creëerden een volledig vermijdbare ecologische ineenstorting van de zee. Als er een ecocidewet van kracht zou zijn, zouden de minister van Visserij en de CEO's en senior managers van de visserijbedrijven mogelijk vervolgd kunnen worden. En zelfs als ze niet schuldig worden bevonden, zou de mogelijkheid van vervolging en een gevangenisstraf alleen al genoeg zijn om andere beleidsmakers twee keer te laten nadenken voordat ze doorgaan met natuurvernietigend beleid en praktijken.
Er is nog een lange weg te gaan voordat de massale vernietiging van de natuur op internationaal niveau verboden is, maar nu Vanuatu, Fiji en Samoa een formeel voorstel hebben ingediend bij het Internationaal Strafhof om ecocide strafbaar te stellen, staat ecocide stevig op de agenda van het Strafhof. Voor de oceaan kan ecocide wetgeving een krachtig hulpmiddel zijn om de mariene wereld te beschermen tegen verdere schade en om deze te herstellen van tientallen jaren van schade en overexploitatie.
Je kunt je aansluiten bij de groeiende wereldwijde beweging om van ecocide een internationale misdaad te maken door onze Open Brief over de Oceaan te onderschrijven.